Gast schreef:
Even een vraagje: mijn vriendin heeft 1 kind en daarna lukt het niet meer. Ze hebben al ettelijke keren geprobeerd met IVF, maar dit werd telkens een miskraam.
Nu leef ik wel met hun mee, maar ik vind het toch nog steeds erg dat ze niet blij kon zijn voor mij toen ik haar vertelde dat ik zwanger was. Ze begon meteen te huilen en liep weg: geen proficiat, geen blijdschap voor ons, niets...
Ik begrijp dat het haar pijn doet dat het bij hun niet lukt, maar ze hebben al een mooie meid. Waarom kan ze haar verdriet niet even opzij zetten en ons ook wat geluk gunnen? Nu heeft ze een domper gezet op ons geluk. Wat vinden jullie daarvan?
Ik heb lang gedacht geen kinderen te zullen hebben omdat ik altijd maar in een verkeerde relatie zat. Ik denk niet dat iemand die angst begrijpt wanneer je het zelf niet meegemaakt hebt. Toen mijn relatie net mislukt was werd mijn schoonzus zwanger. Ik heb hen wel proficiat gewenst maar ik kon toen ook niet dolgelukkig zijn. Dat is heel normaal als je zelf kindjes wilt en met rede angst hebt om er nooit te zullen hebben. Sorry, ik vind dat je niet kan verwachten dat ze megablij is voor jullie terwijl zij zoveel angst heeft. En het is niet dat zij niet blij is voor jullie maar ze kan het waarschijnlijk gewoon niet uiten. Ik was blij voor mijn broer en schoonzus maar ik kon het niet uiten. En gelieve niet te reageren op dit als je zelf die angst nooit hebt meegemaakt !!!! Want dan kan je er echt niet over meespreken hoor.
