Ik heb heel veel vriendschappen die eigenlijk nogal oppervlakkig zijn.
We gaan bijvoorbeeld wel samen op reis en op weekend, daguitstap enz. met vrienden, maar da's meer omdat we dezelfde (reis)gewoontes hebben en omdat de kinderen dezelfde leeftijd hebben en zeer goed overeenkomen. Als gezinnen klikt het dus, maar voor een echt diep en persoonlijk gesprek moet ik niet altijd bij hen zijn.
Vroeger had ik wel een zeer goeie vriendin, met dezelfde interesses, ideeën, manier van redeneren. Een soulmate bijna, zo zaten we altijd op dezelfde golflengte. Maar onze mannen komen niet echt schittertend overeen en met beide kinderen te krijgen zijn we nog meer uit elkaar gegroeid. Zij werken continu met nanny's en nemen hun kinderen nergens mee naartoe (onder het mom dat een kind structuur en z'n eigen huisomgeving nodig heeft), terwijl wij van dag één onze kinderen hebben meegenomen. Overal, naar de klassieke kindvriendelijke omgevingen als strand, pretpark, maar evengoed op restaurant, naar musea, steden enz. Op die manier worden ze daar ook in opgevoed. Middagdutjes deden ze wel in de buggy.
Wij praten alleen nog sporadisch aan de telefoon, mijn 'vriendin' en ik. Onze gezinnen zijn niet compatibel.